حالا که به روز های پایانی سال نزدیک می شویم. از این روزهایی که گذشت. از این روزهایی که با خاطرات تلخ و شیرین همراه بود. از اشتباهات زندگی ات درس بگیر و تجربه هایت را از دفتر خاطراتت بیرون بکش و قاب کن به دیوار دلت بزن. غم ها و کینه هارا از دلت بیرون بریز و دلت را از آلودگی بزدای.

بعضی ها دلشون شکست...بعضی ها دل شکوندن...خیلی ها عاشق شدن و خیلی ها تنها.... خیلی ها از بینمون رفتن... گریه کردیم و خندیدیم....زندگی بر خلاف آرزوهامون گذشت...چند روزی مونده...چند روز از همه اون خاطره ها ....امیدوارم امسال سالی پر از خوش اقبالی پیش رو داشته باشید

خواهم انداخت به اب

دور خواهم شد از این خواک غریب

که در ان هیچ کسی نیست که در بیشه ی عشق

قهرمانان را بیدارکند

پشت دریا ها شهری است

که در ان پنجره ها رو به تجلی باز است

بام ها جای کبوترهایی است که به فواره ی هوش بشری مینگرند

دست هر کودک ده ساله ی شهر شاخه ی معرفتی است

مردم شهر به یک چینه چنان مینگرند

که به یک شعله به یک خواب لطیف

خاک، موسیقی احساس تو را می شنود 

و صدای پر مرغان اساطیر میاید در باد 

پشت دریا ها شهری است

قایقی باید ساخت....

آدم

فرزند ؟

از دیار بی کسی غم بر دلم سر می زند

اشک حسرت گوشه ای ارام و ساکت می رود 

عشق از جنس صداقت همچنان در می زند

نیست این دل میزبانی خوش ولی

میزبانش هم چنان پر شور پر شر می زند

هفت خان عشق را باتو سر می کردم

دفترعمرم ولی یک برگ دیگر می زند

برگی از رنگ کبود و تیره ی اوارگی

عاشقان را چوب هجرت تازه و تر می زند 

وقتی خواستم بخندم           گفتند دیوانه است

وقتی امدم گریه کنم            گفتند بهانه است

حالا که هیچ نمی گویم و نمی خندم می گویند عاشق است

همه همراه او رفتند و دیدم                                کسی از کوچه با پای دلم رفت

نگاهی اشنا بر یاس کردم                                 تو را برگ گل احساس کردم

چونجوا از دلم کردم بر گلها                                چکید از برگ گل اهسته شبنم

تو ارامی ، توآشوبی ، تو خوبی

تو می ایی که زشتی را برویی

تو چون ماهی ،ولی کاهش نداری

تو خورشیدی ، ولیکن بی غروبی

ای کاش!

            میتوانستم مانند کبوتران سفید در اسمان اوج بگیرم و

            ارزو ها و ارمان هایم را با یک دنیا امید به پرواز در اورم

یکی بود یکی نبود                       زیر گنبد کبود

یه نفر نشسته بود                      یه دلم شکسته بود

زیر لب او زمزمه میکرد                  از خدا هم گله می کرد

میگفت کجارفتی خدا                   اصلا زمین هستی خدا

میگن همش اسمونی                  خودت اینم خوب می دونی

درسته که پاینده ام                      درسته که پرنده ام

یه شب سری به ما بزن                تو کوچه ها صدابزن

بهت میدم ادرسمو                       نشونی مدرسمو

خدا برام دعا بکن                         منو از غم جدا بکن

بیا با هم روراست بشیم               دیشب دلم شکسته بود

یه گوشه ای نشسته بود              فکر نکنی چیزی میخواد

گریه می کرد خیلی زیاد                یه روز که عشقش اومد

صدای هق هقش اومد                 میگفت چرا پر زدی تو

ایا به من سر زدی تو                  تو عشق با وفا که نیست

غم از دلم جدا که نیست              بین ما این حرفا نبود

ای کاش!

میتوانستم مانند کبوتران سفید در اسمان اوج بگیرم و

ارزو ها و ارمان هایم را با یک دنیا امید به پرواز در اورم

دروغ ِ محض است که می گویند . . .

بالاتر از سیاهی ، رنگی نیست .

روزگار ِ مرا ندیده اند ؛ نمی دانند ،

بعد از تو

چه رنگ ها که به خود ندیده است . . .

یکی بود یکی نبود

زیر گنبد کبود

یه نفر نشسته بود

یه دلم شکسته بود

زیر لب او زمزمه میکرد

یک روز مردی خیلی خجالتی رفت توی یک كافی شاپ ...

چند دقیقه كه نشست توجهش به یک دختر خوشگل كه كنار میز بار نشسته بوده جلب شد.

نیم ساعتی با خودش كلنجار رفت و بالاخره تصمیمش رو گرفت و رفت سراغ دختر و با خجالت بهش گفت : میتونم كنار شما بشینم و یه گپی با همدیگه بزنیم و بیشتر آشنا بشیم ؟!

دختر ناگهان و بی مقدمه فریاد زد : چی؟! من هرگز امشب با تو نمی خوابم ؟!!

همه مردم توجهشون جلب شد و چپ چپ به مرد نگاه کردند و سری تکون دادند !

مرد بیچاره سرخ و سفید شد و سرشو انداخت پایین و با شرمندگی رفت نشست سر جاش ...

بعد از چند دقیقه دختر رفت كنار مرد نشست و با لبخند گفت : من معذرت میخوام! متاسفم كه تو رو خجالت زده كردم. راستش من فارغ التحصیل روانپزشكی هستم و دارم روی عكس العمل مردم در شرایط خجالت آور تحقیق می كنم ...!!!

مرد هم ناگهان فریاد زد : چی؟! منظورت چیه كه 200$ برای یه شب می گیری؟

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به اب

دور خواهم شد از این خواک غریب

که در ان هیچ کسی نیست که در بیشه ی عشق

قهرمانان را بیدارکند

پشت دریا ها شهری است

که در ان پنجره ها رو به تجلی باز است

بام ها جای کبوترهایی است که به فواره ی هوش بشری مینگرند

دست هر کودک ده ساله ی شهر شاخه ی معرفتی است

مردم شهر به یک چینه چنان مینگرند

که به یک شعله به یک خواب لطیف

خاک، موسیقی احساس تو را می شنود

و صدای پر مرغان اساطیر میاید در باد

پشت دریا ها شهری است

قایقی باید ساخت